EVVEL ZAMAN 

   Eskiden "Mahalle" diye adlandırılan, sıcak yüzlü ama maalesef şu an mazide kalmış bir yaşam kültürü vardı. İçinde kaybolmaya mahkum olmuş pek çok ögenin bulunduğu, şimdilerde ise bize fazlasıyla uzak olan bir şey... 

    Mahalledeki herkesin birbirini tanıdığı, birbirlerini gördüklerinde hal hatır sordukları, yardıma muhtaç biri olduğunda tüm mahallelinin birlikte yardıma koştuğu, bir kavga olduğunda büyük küçük fark etmeksizin herkesin toplandığı, akşam aileler arası ziyaretlerin olduğu, küçük çocukların sabahtan akşama kadar bana mısın demeden sokaklarda koşturduğu, genç aşıkların mahallenin pastahanesinde buluşup muhallebi yediği...  

   Şu an bunları size anlatmam pek bir şey ifade etmese de, günümüzde böylesine birlik ve beraberliğin iç içe olduğu tablolara o kadar muhtacız ki... Bu anlattıklarımdan o kadar yoksunuz ki, değil insanların birbirlerine saygı göstermesinden bahsetmek, birbirleri ile uyum içerisinde yaşadıklarından şüphe duyar olduk.

   Şimdilerde ise "Acaba bana zararı dokunur mu?" sorusunu sora sora karşısındakini muhatap alır oldu insanlar. Ağızlarından "Ben" kelimesini düşüremez oldular. Selam vermek yerine görmezlikten geldiler. Karşılık beklediler. Umursamadılar. Dinlemediler...

   Ama belki de yıllar sonra bu günlere dönüp gıpta ile bakmaya başlayacağız. Keşkeler ile yaşamaya alışacağız. Şu an ki yaşadığımız günleri mum ile arıyor olacağız. Bu anlattıklarıma yalnızca masallarda olur gözüyle bakıp, kahkahalara boğulacağız.

   Kim bilir, belki de her şey için henüz geç değildir...