BELKİ BİR GÜN UNUTULACAĞIM
Dilersen birlikte çekildiğimiz bütün fotoğrafları yırt at, uzak dur her bir karesinden! Dilersen gözlerinin içerisine bakarak sarfettiğim onca lafı unut, uzak dur her bir kelimesinden! Ama adımı unutma olur mu? Bırak kalsın hep aklının bir köşesinde...
Aslında korkuyorum. Korkuyorum çünkü kalbin... Ya kendime artık orada yer bulamazsam diye içten içe yiyip bitiriyorum kendimi. Ya benim olan bir şeye başkası sahip olursa diye gece gündüz kemiriyorum beynimi. Ardından derin bir sessizlik beliriveriyor, ağzımı açıp tek bir kelime dahi edemiyorum. Yalnızca susuyorum. Adeta buz kesilmişcesine... Değil adımı, beni unutma demek istiyorum. Aslında avazım çıktığı kadar bağırmak, belki de haykırmak istiyorum herkese sesimi duyurmak için ama... Değil beni, bizi unutma demek istiyorum.
Bir başkası gelip seni sevebilir, hayatını sana adayabilir, seni kendisi dahil herkesten önde tutabilir. Ama hiçbir zaman benim kadar değil. Unutma olur mu? Hiçbir zaman ben gibi değil.