21 Ağustos 2013 Çarşamba

BENİ GÖRMEN LAZIM
               


   Ne yaparsam yapayım hep bir adım uzağımda kalıyor. Belki sandığımdan daha da fazla, bilemiyorum. Aslına bakarsan inanmak istemiyorum. Her neredeyse tutup kolundan yanıma getiremiyorum. Adeta elim kolum bağlanmış, değil getirip gözümün önüne koymak, yanına dahi gidemiyorum. Hiçbir yere gitmeyeceksin, gidemezsin edasıyla tembihlenmişim gibi sanki. Elimden hiçbir şey gelmiyor. Göremiyorum, ne yapıyor bilemiyorum.

   Anılar ve hayaller... Birbirini tamamlayan en büyük iki ahbap. Beni sana bağlı kılan, seni dilimden düşürmememi sağlayan, inancımı kaybetmemem için ellerinden geleni yapan en iyi iki dostum. 

   Olur da bir gün yolun gene düşerse yanıbaşıma, bizi biz yapan onlara bir teşekkürü çok görme olur mu?