BELKİ BİR GÜN UNUTULACAĞIM

               

    Bir başkası gelip o ellerinden hiç bırakmayacakmış gibi tutabilir. Ama benim kadar sıkıca değil. Bir başkası gelip o sıcacık avuçlarının içerisinden öpebilir. Ama benim kadar içten değil. Bir başkaşı gelip seni uyurken izleyebilir. Ama benim kadar dikkatle değil. Bir başkası gelip o eşsiz kokunu keşfedebilir. Ama benim kadar erken değil. Bir başkası gelip o dudaklarının tadına varabilir. Ama benim kadar ürkerek değil. Bir başkası gelip o gözlerinden süzülen her bir damla yaşı silebilir. Ama benim kadar narin değil. Bir başkası gelip sana ruhunu okşarcasına iltifat edebilir. Ama benim kadar saatlerce değil. Bir başkası gelip sana kendini özel hissettirebilir. Ama benim kadar farklı değil. Bir başkası gelip hayatına dair ne varsa sana karışabilir. Ama benim kadar kıskanarak değil. Bir başkası gelip seni her şeyden kollayabilir. Ama benim kadar sakınarak değil. Bir başkası gelip hayatını değiştirebilir. Ama benim kadar aniden değil...

   Dilersen birlikte çekildiğimiz bütün fotoğrafları yırt at, uzak dur her bir karesinden! Dilersen gözlerinin içerisine bakarak sarfettiğim onca lafı unut, uzak dur her bir kelimesinden! Ama adımı unutma olur mu? Bırak kalsın hep aklının bir köşesinde...

   Aslında korkuyorum. Korkuyorum çünkü kalbin... Ya kendime artık orada yer bulamazsam diye içten içe yiyip bitiriyorum kendimi. Ya benim olan bir şeye başkası sahip olursa diye gece gündüz kemiriyorum beynimi. Ardından derin bir sessizlik beliriveriyor, ağzımı açıp tek bir kelime dahi edemiyorum. Yalnızca susuyorum. Adeta buz kesilmişcesine... Değil adımı, beni unutma demek istiyorum. Aslında avazım çıktığı kadar bağırmak, belki de haykırmak istiyorum herkese sesimi duyurmak için ama... Değil beni, bizi unutma demek istiyorum. 

   Bir başkası gelip seni sevebilir, hayatını sana adayabilir, seni kendisi dahil herkesten önde tutabilir. Ama hiçbir zaman benim kadar değil. Unutma olur mu? Hiçbir zaman ben gibi değil.